|
Gazze'de yaşam mücadelesi veriliyor.
Oradaki kardeşlerimiz büyük bir sınav
veriyor. Üzerlerine uluslararası
yasaklanmış bombalar yağıyor. Dünya bu
bombalara tepki veremiyor. Dünya'nın bir
şey söyleyememesine anlam vermiyorum.
Yıkıntılar arasından birer birer çocuk
cesetleri çıkıyor. Enkaz altlarından
yırtılan defter, kırık kalem vb. ders
araçları çıkıyor. Onlar okumak istiyor.
Arkadaşlarını kaybeden, yetim, öksüz
kalan çocuklar var. Biz ailemizden kısa
bir süre ayrı kalamazken onlar
annelerini, babalarını, kardeşlerini
kaybediyorlar. Onların acısı ancak
yaşayarak anlaşılır. Onlar orada çok
fazla acı çekiyor.
Bir günümü Gazze'li kardeşlerim gibi
geçirdiğimizi düşündüm. Kahvaltıda bir
dilim ekmek, yarım bardak su olsun. Her
an üzerimize bomba düşebilir her an
yetim, öksüz kalabiliriz. Ülkemizde bunu
anlamak çok zor çünkü evinizin yıkılmış,
işyeri veya okulunuzun yerle bir olmuş
olması gerekiyor. Aslında onların
kahvaltılık bulabildiklerini de
sanmıyorum.
Beni en çok üzense benim yaşıtlarımın
ölmesi. Çünkü savaşları yetişkinlerin
işi. Yetişkinlerin toprak kavgaları
neden her zaman çocukları etkiliyor?
Yetişkinlerin savaşında 500'e yakın
çocuk ölüyorsa bu bir savaş değildir.
Hele sokağa fosfor yağıyorsa,
yasaklanmış bu silahın kullanılması
bunun katliama dönüşmesine neden olur.
Oradakiler için o kadar çok üzülüyorum
ki. Çoğu kere haber izlerken ağlıyorum.
Bize internetten gelen resimler bu
vahşeti anlatamıyorsa gerisini
düşünemiyorum. Gazze'li kardeşlerim
olayı anlatırken ağlıyorlar bende
ağlıyorum. Kelimeler oradaki vahşeti
anlatmaya yetmiyor.
Bu
yapılan olaylara denilecek bulamıyorum.
Bu olayların adı her neyse bir an önce
bitmesini istiyorum. Yoksa bu vahşetin
görüntüleri gözümden silinmeyecek.
Filistinli kardeşlerimi çok seviyorum.
Benim bu kadar kitabım var. Eğer
dillerini bilseydim haftalarımı ayırır
hepsini çevirir onlara gönderirdim. Ne
de olsa onların daha çok ihtiyacı var.
Ben yeniden alabilirim ama Onların böyle
bir lüksü yok.
Ben Filistinli kardeşlerimi çok
seviyorum. Ben Onların acısını paylaşmak
istiyorum. Yeter ki onlar orada yalnız
kalmasınlar…
Dünya bir şeyler yapmalı.
Çocuklar bu şekilde ölmemeli.
Savaşı, terörü, kavgaları büyükler
yapıyor hep.
Büyümek bu mu?
Dünyanın idaresi çocuklara bırakılsa her
şey daha iyi olurdu diye düşünüyorum… |
