Günlerimizi
gecelerimizi renklendiren, kolumuzu kıpırdatmadan bizleri kendi boyutuna sürükleyen,
minimal hareket ve maksimal ”eğlencelik” prensibiyle çalışan
televizyon programlarını düşündünüz mü hiç!...
Programlar; yapımcılarının özellik ve kapasitelerinin bir kısmını
yansıtırlar, onların pencerelerinden dünya görüşlerini paylaşırsınız,
perspektifini yakalarsınız... Ancak tüm yapımcı
ve yönetmenlerin ortak bir özelliği vardır, izleyiciye İSTEDİĞİNİ
SEYRETTİRMEK... Bu temel prensip, izleyiciyi yanında tutmanın yoludur.
Olayları ne kadar köşelendirirseniz köşelendirin, sonunda yuvarlamak
zorundasınız; çünkü insanlar ruhunu sıkan, batan, canını acıtan
senaryoyu filmde bile görmek istemez ve
yönetmen bunu BİLİR...
Bakın ve görün; ne kadar gerçekçidir reklamlar? Şüphe bile
etmezken anlatılanların abartılı, çarpıtılmış olduğundan, yine de
görmek istediklerimizi anlattığı için etkileniriz. Kabul ederiz
reklamların sahteliğini, ama görmek istemeyiz “Haberlerin” ondan bir farkı olmadığını.
Sahne arkasının,
önünden bir farkı yoktur görmek istemeyene...Televizyon programları da
dahil olmak üzere, gerçekleri ancak bize verilen kadar algılayabiliriz ve
bize verilen de ekstrem bir ön eğitime tabi değilsek, ancak algılama düzeyimiz
kadardır.
İlkelliğin bocalamalarından kurtulup varlığa gerekli her şeyin;
ruh enerjisinin geliştirilmesiyle ele alınması ve iradesel isteklerin gerçeğe
ulaşmak amacından oldukça uzak yaşıyoruz.
Dr.
Işıl YURDAIŞIK
