Var,  sende  ömrünü  hayallerle  hiç  et
Senden  önce de  böyleleri  vardı
Şu  an  hepsinin  yeri  toprağın  altı
Onlar,ebedi  yolculuğun  neresinde  kaldı ??

İnsan, doğumla  ölüm  arası  çıkılan  bu  dar  yokuşta  bir  an  dahi  yalnız  değildir.
Kendini  yalnız  hissettiği  zamanlar,  Yaradanının  onunla  beraber  olduğunu   unuttuğu  zamanlardır.

Yaşam   boyu öyle  bir  hengameye  kaptırır ki insan  kendini,kişilerle  beraberliğine  kilitleniverir  hayatı,yalnızlık  zıt  anlamlı  kalır  sanki   toplumla…

Çevresindeki  insanlara  odaklanır davranışı ,düşünceleri.Yaşamını  karşılık  bekleyerek  sürdürür  , etki-  tepki kanunu  gereği.Alırsa  verir,sevilirse  sever,verip de  alamayınca  hayal  kırıklığıyla  yaşar  vermenin  nedametini.Alış  veriş  misali  yaşar  hep..Zarar  ve  kârını  dünyada  iken peşin talep  eder,tahammülü  yoktur  vadeye....Hele  ötelere  verilen  senetlere  hiç  mi  hiç  tahammülü  yoktur.
Unutur ‘’Ben  sizin  Rabbiniz  değil miyim ? ‘’  sorusunu.Kulluğu  adına  verdiği  ‘’evet ‘’  cevabını unutur.
Unutur  da ,  yolcunun  bir  ağaç  dibindeki  gölgelenme  mesabesindeki  ömrü  için  ister   her şeyi...Kısacık  yaşamına  adar  tüm  sevdiklerini,ömrünü  adar  ona, özlemlerini  adar… Dünyanın  aldatıcı  metalarına  değişir  sonsuzun hazlarını..

Kabuğundan  çıksa  bir  an,geçse  aynanın  gerisine  ve  izlese  kendini…
Ana  karnında  başlayan  yolculuğumun hangi  safhasındayım,ruhumun  beden  kabından  çıkmasına  kaç kaldı ,mütalaaları  çaksa zihninde,sık sık  hatırlasa,sık  sık  sorgulasa  kendini  ve  yaşamının  hedeflerini.Dünyaya  geliş  amacının  unutulmuşluğuna  yansa  nefsinde..İmanı  tazelense  yağmur  sonrası  toprak  misali , miski  amber misali  koku  saçsa  etrafa  ,aydınlansa  ve  aydınlatsa   gönülleri  Nur-i  Muhammediye  ile …
Milyonlar  arasında  Allah’la  beraber  olduğunu  hatırından  çıkarmasa,tek  canlının  olmadığı  yerde de  yalnız  olmadığını…

Düşünse  insan, hissetse  ve  şükretse…
Yaşarken  kendini  başıboş  sananlar için  ölüm yalnız  kalmaktır..Rahman’la  her  an  beraber olduğu  idrakine  erenler  için ise Dost’a  yürüyüş,belki  de yalnızlığı ebediyen  terk ediştir   ölüm.
Böyle  kişiler  ölürken de  yalnız  değildir,tıpkı  yaşarken  olmadıkları  gibi…

Ö.Zeyneb EKİNCİ
muttakisahabe@hotmail.com

Kayseri - 27.01.2004
http://gulizk.com