Uzayıp
giden yolların
Aynı yere çıkan sokaklarında
Bir tutsaklık benimkisi.
Eriyip giden bir ruh,
Bir kafesin ardından
Yabancı bakışlar arasında...
Gelecekten
haberim yok,
Arkam dönük bu yollarda,
Gözüm geçmişe takılı kaldı,
Serinliği var, bilinmez rüzgârların sırtımda.
Tek
karelik objektifinde gözlerimin,
Yeri var bazen sevincin, bazen üzüntünün
Sıcaklığını hatırlat, mutluluk ve sevginin,
Kötü günlerinde ömrümün.
İnancım
kalmadı yazılara,
Her ne kadar şu var, bu da var dense de arkasında,
Yorgunum dostum artık hayallerden,
İmkânsız bekleyişlerden,
Varolan tek gerçek benim;
Sen çıkıp ta “ben” demedikçe.
Samimiyetimden
şüphe etme,
Kırar dallarımı hırçın rüzgârların.
Değmedikçe sihirli değneğin üzerime,
Ben yine acizliğimle varım.
Keşke
ortak bir isim olsaydı dilimizde
Her manâya gelseydi de öyle anlaşsaydık gönlümüzde
Ama O bile ortak değil bizim için.
Ben diyorum “Allah”, ayrı dünyalarda,
Sen diyorsun “Ben”, her yerde....
11-02-2001
- İstiklal Caddesi
